Orðið gjafakvóti er sennilega eitt mesta öfugmæli íslenskrar tungu. Þó ég sé ekki gamall hef ég þó verið leigubílsstjóri í tuttugu og fimm ár og man ég lengra aftur en það. Ég man þá tíma þegar útgerðir máttu veiða eins mikinn fisk og þeim þóknaðist og höfðu skip til að veiða. Allir reyndu að kaupa mörg og stór skip til að geta keppst við að veiða sem mest af heildaraflanum á sem stystum tíma. Allt snerist um að veiða fisk, henda honum upp á bryggju sem fyrst og fara út aftur.
Þetta var auðvitað ekki sjálfbært. Við veiddum of mikið og nýttum það illa. Fiskistofnarnir voru í hættu og þar með efnahagslegt sjálfstæði þjóðarinnar. Þá var ákveðið að skerða rétt útgerða til að veiða fisk. Það var gert með kerfi aflahlutdeilda. Með öðrum orðum voru settar reglur um það að útgerð mátti ekki lengur veiða það magn leyfðs heildarafla sem hún vildi. Nú mátti hún bara veiða tiltekið hlutfall þess heildarafla sem ákveðinn var árlega. Með þessu var tekinn af mönnum réttur til veiða. Frelsi útgerðanna var skert og þau máttu veiða minna af fiski en áður. Fjölmargar þeirra þoldu þetta ekki og seldu skip og kvóta til þeirra sem gátu betur lagað sig að kvótakerfinu.
Það er óskiljanlegt hvernig kynslóðirnar sem ekki lifðu þessa tíma geta nú haldið því fram að þeim útgerðum sem þurftu að þola þessar skerðingar hafi verið gefið eitthvað. Ég held að mér þætti það ekki gjöf ef ég mætti á næsta sumri bara tína tiltekið magn af bláberjum en ekki það magn sem ég vil eins og ég hef gert hingað til.
En nú eru annars bjartir tímar hjá íslenskri þjóð og allir geta fengið það sem þeir vilja. Þeir geta meira að segja valið sér kyn og búið sér til kyn ef þeim lýst ekki á þau kyn sem er í boði. Læknavísindin eiga erfitt með að fylgja þessum kynvísindum eftir því að enn eru aðeins tvö kyn í boði þegar maður vill fara í kynleiðréttingu.
Það eru þrjár ríkisstjórnir í landinu. Hver og ein fer sínu fram og þær verja hver aðra falli þó einingin sé horfin. Ein þeirra virðist þó hafa flúið land því að ekkert hefur spurst til Framsóknarflokksins vikum saman. Það er reyndar bættur skaðinn eftir að þrjóturinn hann Sigurður Ingi lagði landið í rúst með því að leyfa bara hverjum sem er að keyra leigubíl. Það var mikið ógæfuspor. Hingað til hafa leigubílstjórar verið salt jarðar, heiðursmenn rómaðir fyrir kurteisi og góða siði. En nú hefur hvaða kújóna og galfír sem verða vill verið hleypt inn í kerfið. Það mun hefna sín eins og allar aðrar tilslakanir.
Annars var ég á þorrablóti í Garðabæ um helgina. Þar var yndislegt skemmtiatriði í boði Lögmannafélagsins. Málin voru svo gerð upp eftir ball eins og tíðkaðist í sveitinni í gamla daga. Ég sá mynd af Brynjari í vikunni og hann hlýtur að hafa fengið heiftarlega á kjaftinn.
Það er loksins kominn verðmiði á Hofsbót 1. Lágmarkið er 263 milljónir og geri aðrir betur. Svo voru menn að halda því fram að BSO húsið sé einskis virði. Það er ómetanlegt og allir vita að hvergi er hægt að stíga inn í leigubíl en akkúrat þarna.