Skólaakstur í fjörutíu ár
Atli Vigfússon skrifar
„Það er svo gaman að sjá börnin vaxa og dafna. Sjá sveitirnar þróast, vera með fólkinu og reyna að hafa þjónustuna sem besta. Ég hef átt frábært samband við marga foreldra og mér er efst í huga þakklæti fyrir allt það traust sem mér hefur verið sýnt.“ Þetta segir Rúnar Óskarsson, skólabílstjóri í Reykjahverfi S-Þing, en hann heldur upp á það, um þessar mundir, að hafa verið með skólaakstur í sveitinni í fjörutíu ár.
Rúnar, sem er menntaður húsasmiður, hóf skólaakstur veturinn 1982 en þá losnaði þetta starf óvænt um miðjan vetur. Þá keypti hann Benz-kálf sem tók 21 í sæti en skólabörnin voru þá 19 þegar mest var þann vetur. Til margra ára voru þau á bilinu 14-19 en þegar þau voru flest fóru þau eitthvað yfir tuttugu. Um 1990 voru t.d. tíu börn við eina heimreiðina sem biðu eftir bílnum, en í dag er þar ekkert barn. Breytingin er mikil og í dag eru börnin sem ekið er í skóla aðeins sex talsins úr allri sveitinni. Skólaakstur Rúnars var lengst af í Hafralækjarskóla í Aðaldal, en nú seinni árin fara öll börn úr Reykjahverfi til Húsavíkur í skóla. Rúnar telur að skólabörnum eigi ekki eftir að fækka meira og e.t.v. muni þeim heldur fjölga á næstu árum.
Stundum verða veður válynd
„Ég hef, sem betur fer, búið við mikið lán í skólaakstrinum því það má segja að það hafi aldrei neitt slæmt komið fyrir,” segir Rúnar. „Ég hef haft það fyrir reglu í stórhríðum og öðrum slæmum veðrum að skilja börnin ekki ein eftir við póstkassana. Ég hef oft hringt í foreldra og beðið þau að sækja börnin eða fylgjast með þeim og þá hef ég oft ekið þeim heim að dyrum hafi þess þurft.” Hann segir að þessi vetur núna hafi verið hvað auðveldastur á öllum hans ferli hvað veður og færð snertir. Hins vegar hafi oft verið erfið tímabil á þessum fjörutíu árum. Stórhríðar, miklir vindar og mikil hálka. Bílakostur Rúnars hefur jafnan verið mjög góður og sjálfur hefur hann gert miklar kröfur um að skólabíllinn sé í góðu ásigkomulagi og vel þrifinn. Það skilja börnin fljótt og hann kvartar ekki yfir umgengni í bílnum. Þá skal líka geta þess að hann hefur lengst af átt mjög öflugan vetrarbíl með skólabílnum eða svokallaða “trukk” til þess að komast í skólann þegar færð er hvað verst.
Hefur keyrt þrjár kynslóðir í skóla af sama bæ
Rúnar segist alltaf hafa haft gott samband við nemendur og orðið félagi margra sem sé mjög gaman. Á einum bæ í sveitinni, þ.e. Hveravöllum, hefur hann keyrt þrjár kynslóðir í skólann sem sé reyndar nokkuð sérstakt. Afinn, Páll Ólafsson, hafi verið stálpaður skólastrákur í Hafralækjarskóla þegar Rúnar fór að keyra bílinn fyrir fjörutíu árum. Dóttir hans, Anna Dís Pálsdóttir, var skólastelpa í bílnum í tíu vetur og nú er dóttir hennar, Karen Pétursdóttir, komin í fyrsta bekk í Borgarhólsskóla á Húsavík og er því þriðja kynslóðin sem bíður við póstkassann á Hveravöllum. Þetta finnst Rúnari frábært og er ánægður með kynni sín af fólkinu. Hann vaktar starf sitt mjög vel og er nákvæmur á klukkunni. Í fjörutíu ár hefur hann aldrei sofið yfir sig og alltaf getað mætt með börnin á réttum tíma í skólann. Þetta starf hefur verið honum mikils virði og hann ítrekar gleði sína yfir því hvað hann hefur átt gott samstarf við heimilin í sveitinni.