Sjálfsrækt til kulnunar
Í framhaldi af pistli síðustu viku um brjálæðisleg áramótaheit er ekki úr vegi að kafa aðeins í eina af nýjustu tískubylgjum okkar Íslendinga, sem er sjálfsrækt, en hana virðumst við taka alla leið og mögulega eitthvað lengra.
Það er nefnilega eitthvað alveg sérstakt við þjóðarsál okkar Íslendinga sem lætur okkur fara með alla skapaða hluti út í öfgar. Ef til vill er það veðráttan sem aldrei er til að treysta á sem mótar okkur sem brjálæðingana sem við erum eða berserkjagenin frá landnámsöld
Hvað sem það er, þá er augljóst að við höfum tilhneigingu til að taka sjálfsræktina eins og aðra hluti með trompi og hættir til að ofgera okkur í leiðinni. Það er ekki nóg að fara í ræktina tvisvar í viku og borða hollt nei, við verðum að gera þetta allt og helst betur en næsti maður.
Við gortum okkur af sjálfsrækt og virðumst þurfa að keppa í henni við allt og ömmu sína þar til hún heltekur líf okkar. Allt snýst um sjálfsrækt, líkamsrækt flesta daga vikunnar og erum jafnvel farin að stytta svefn okkar til að komast í ræktina um miðjar nætur. Svo eru það náttúrlega öll námskeiðin og lífsþjálfunin, fæðubótarefnin og orkudrykkirnir við þurfum þetta allt og helst í akkorði.
Það er kannski ekki svo skrítið þegar áróðurinn er eins og hann er á andfélagsmiðlunum. Við erum undir stöðugri pressu frá samfélaginu um að standa okkur í sjálfsrækt, enda orðin að risa bíssness. Allt á þetta að gera okkur bæði hraustari og fallegri, æfingaplön sem eiga að breyta okkur í ofurmenni og jógatíma sem eiga að láta okkur svífa á skýjum hugarróar. En þótt þessi pressa sé vissulega til staðar, þá eru það oft við sjálf sem ýtum okkur mest áfram. Við viljum standa okkur, ekki bara fyrir okkur sjálf, heldur kannski fyrst og fremst Instagram og hina andfélagsmiðlana.
Hversu lengi getum við haldið þessu áfram ef sjálfsræktin orðin svo mikil að við hættum að njóta hennar? Eru þetta ekki orðin öfugmæli þegar við erum farin að sjálfsrækta okkur út í kulnun? Er þá ekki kominn tími til að endurskoða hlutina? Sjálfsrækt ætti að vera heilbrigð og uppbyggileg, ekki streituvaldur sem gerir okkur örmagna.
Kannski væri betra að leyfa okkur að njóta lífsins aðeins meira í litlu hlutunum, taka hlutunum af meiri ró og hlúa að okkur með jafnvægi í stað öfga. Það er mikilvægt að muna að sjálfsrækt á að vera til þess að bæta líf okkar, ekki til að eyðileggja það. Látum okkur því njóta góðra máltíða, hreyfa okkur af heilbrigðri skynsemi. Þá getur sjálfsrækt einmitt verið fólgin í því að kúra undir teppi á miðvikudagskvöldi og horfa á þátt á Netflix.
Egill P. Egilsson
Sjálfskipaður sérfræðingur í sjálfsrækt